დავიწყე ძველი ჩანაწერების დადება, დაე ამიერიდან აქ განისვენონ...
July 31, 2007 1:59 AM
როდესაც ჩვენი სულები მატარებელში ისხდნენ, გარეთ წვიმდა. ჩვენ გავცქეროდით მთვარიან სიბნელეს და წვეთებს ვითვლიდით. მდუმარება სიჩუმე იყო და მოლოდინი.
ვიცი, შენც იგივეს ფიქრობდი მაშინ... ალბათ შენც შეამჩნიე, რაღაც ხდებოდა, მაგრამ არც შენ მიგიქცევია ყურადღება... მხოლოდ წვიმას უსმენდი...
მე კი უბრალოდ მიხაროდა, რომ გიყვარს წვიმის მოსმენა... ჩემსავით.
და ვისხედით ასე, უმოქმედოდ... უმოქმედობა კი სიმშვიდე იყო მხოლოდ და მოლოდინი.
როდესაც გამჭვირვალე ბურუსმა შთანთქა სივრცე, უწონობაში მოცურავე ბაბუაწვერებივით დაფრინავდნენ ჩვენი სულები... მატარებელში. გარეთ კი წვიმდა.
სულები ირეოდნენ ერთმანეთში, იყოფოდნენ და ერთიანდებოდნენ, იაკრგედნენ და ჩნდებოდნენ ისევ... და ასე უსასრულოდ....
მერე, ოდესღაც, დრო დაიღალა და გაჩერდა... მოლოდინი წვეთებად გადაიქცა და დაიღვარა... მატარებელში. დასველდნენ ჩვენი სულებიც...
ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებოდით, რატომ იყო ცაზე მთვარე ჭიკარტით მიმაგრებული, როდესაც ჩვენი სულები მოლოდინით დასველებულები ისხდნენ მატარებელში.
ბავშვურად გულწრფელი და ცნობისმოყვარე თვალებით ვცილობდით წვიმის დანახვას ფანჯრიდან.
სიბნელე მატარებელს ეფერებოდა, დრო კი ჩვენს სულებს. ისინი ცეკვავდნენ, როგორც პეპლები ქარში...
და როდესაც გძნობებით ვსუნთქავდით მხოლოდ და ფიქრებით ვლაპარაკობდით მატარებელში, მაშინ ორივემ ვიგრძენით, რომ ჩვენი სულები გაერთიანდნენ სამუდამოდ.
მერე კი იყო მოლოდინი და შიში. თანდათან მოახლოებული ხმაური არსაიდან და არსაით. უმოძრაო ქაოსი... და როდესაც ხმაურმა აავსო სივრცე და სიბნელემ შთანთქა მატარებელი, ჩვენ დავიკარგეთ....
ჩვენი სულები კი ისხდნენ მატარებელში, ერთმანეთის პირისპირ, მშვიდად გაღიმებულები. მათი უმოქმედობა ბედნიერება იყო, მდუმარება კი სიჩუმე და უსასრულო სიხარული.
No comments:
Post a Comment