აჰაამ... როგორც იქნა 1 დღე დავუთმე ბლოგს და ცოტა მივალაგ–მოვალაგე... მართალია ჯერ კიდევ ბევრი რამაა მოსაწესრიგებელი, და ისიც კი ვერ გადამიწყვეტია საბოლოოდ აქ დავრჩე თუ ვორდპრესზე გადავბარგდე (ჯიბლა დაჟინებით მარწმუნებს, რომ იქ ჯობია, არადა აქაურობაც მენანებასავით...), მაგრამ რადგან ამ დებილობასაც კი ბლოგზე ვწერ, ე.ი. რაღაცა ხდება.. ან მოხდება... ან არც მოხდება... who knows?!.. : )))
ხო, ბლოგს სახელი შევუცვალე და hometree დავარქვი... აი, ხომ აქვთ მშობლიური სახლები, ხოდა ბავშვობიდან მქონდა ოცნება (ალბათ ყველა ბავშვს აქვს ეს ოცნება : ) ), რომ მეცხოვრა დიიიდ ხეზე... პატარა როცა ვიყავი, ეზოში რამდენიმე ასეთი ხე იყო და ძალიან მიყვარდა იქ ბინადრობა : ) მერე გავიზარდე, ხეებიც ნაწილობრივ გახმა და ასე დამრჩა ეს ოცნება ოცნებად... რომ მქონდეს დიიიდიი ხე, რომელზეც ვიცხოვრებ :)
ახლა на всякий случай, გუგლში გადავამოწმე ეს სახელი... და აღმოჩნდა რომ ავატარში პანდორაზე რომ ხეები აქვთ, იმას ეძახიან ასე http://james-camerons-avatar.wikia.com/wiki/Hometree :–| :-S
тфиии!!! კამერონ!!!! მაგრამ არაუშავს, მე გულს არ გავიტეხ!... : ) ისედა რაღა შორს მივდივარ, პაკაჰონტასშიც ხომ არის ეგეთი ხე... :)
მოკლედ... ავდექი, გავედი... : )
Tuesday, June 22, 2010
Thursday, June 17, 2010
რეინკარნაცია
ახლა სამსახურში ვარ და რაღაც უბრალოდ მომინდა ჩამეწერა აზრები... ძალიან არასაამისო სიტუაციაა გარშემო, მაგრამ სხვა გზა არაა... არ მინდა გამიაროს... ახლა უბრალოდ სიკვდილზე ვფიქრობდი... დარწმუნებული ვარ, რომ უამარავი ინფორმაცია იქნება ამის შესახებ, კვლევები, შეხედულებები, თეორიები... და რომელი კუთხით ჯობია მივუდგე, ვერც მაგას ვხვდები...
მოკლედ ხდება ხოლმე, რომ შენთვის ისეთი ადამიანის სიკვდილი, რომელიც შეიძლება შენთვის ახლო არც არასოდეს ყოფილა, იმაზე უფრო მეტად იმოქმედოს, ვიდრე ის, ვისაც დიდი ხანია და კარგად იცნობ... უცნაური შეგრძნებაა... შეიძლება სუბიექტურად ვუყურებ, მაგრამ მეეჭვება მარტო ჩემი ემოციების თავისებურება იყოს ეს... არის რაღაც უცნაური ამ შეგრძნებებში, ზოგჯერ საკუთარი თავისადმი სინანულია მეტი, ზოგჯერ რაღაც დანაშაულის გრძნობისმაგვარი, ზოგჯერ უბრალოდ რაღაც თანაგრძნობა – თანაუგრძნობ, რომ ვეღარ იქნება ეს ადამიანი... შენ რჩები და ის აღარ, თითქოს ის რაღაცას კარგავს, რაც შენ ჯერ კიდევ შეგრჩენია და ესეც რაღაც ფარული დანაშაულის გრძნობაში გადადის... მახსოვს ადრე რემარკთან წავიკითხე, თანაგრძნობა არის ფარული სიხარული, რომ ეს უბედურება არ მოგივიდა შენ ან შენს ახლობელს... ამას ამბობდა ექიმი, რომელსაც ხშირად უხდებოდა ადამიანის სიკვდილის ნახვა... ასეთ შემთხვევაში ნეტა როგორ არის საქმე, რაღაც ბუნებრივი ხდება ალბათ ეს.. არვიცი... შეიძლება არც...
სიკვდილი მგონი ბევრნაირი არსებობს... უფრო სწორად, სიკვდილის აღქმა ჩვენს მიერ – ფიზიკური ანუ ბიოლოგიური სიკვდილი, მისტიურ–რელიგიური, ფილოსოფიური... ყველაფერი ეს რაღაცა რეალურად ძალიან გაუგებარი მოვლენის ახსნაა სხვადასხვაგვარი, თუმცა ადამიანებს ხომ უბრალოდ არასოდეს ესმით ერთმანეთის–როდესაც ერთი საუბრობს სიკვდილზე ის მას სხვაგვარად აღიქვამს, მეორე სხვაგვარად... ემოციები ამ დროს აბსოლუტურად სხვადასხვანაირია... შეუძლებელია ყველას მოსთხოვო, ერთნაირად გამოხატონ.. ზოგისთვის რაღაც საერთოდ გაუგებარი მოვლენაა ეს, ან შეიძლება პირიქითაც, იქნებ ამ მოვლენას რაღაც უფრო უსაზღვრო და უკეთესის დასაწყისად აღიქვამს... ახლა გავიფიქრე, რომ ბაბილონის გოდოლი ძალიან რეალურ მოვლენას წააგავს... ადამიანებს მართლა იმდენად არ ესმით ერთმანეთის, რომ ერთ ენაზე საუბარი საკმარისი ნამდვილად არაა... ჰოდა ახლა ვფიქრობდი, რომელია ყველაზე სწორი აღქმა სიკვდილის...
ადრე, მახსოვს ვიფიქრე რომ სიკვდილი დაბადების საპირისპირო რამაა, ანუ როდესაც კვდები, დაახლოებით იგივე შეგრძნებაა , როგორც დაბადებამდე იყავი...
დღეს კიდევ ვიფიქრე, რომ შეიძლება ახალი ეტაპი იყოს, ანუ როგორც ადამიანი ვითარდება რაღაც უჯრედიდან და ხდება რაღაც, დღემდე ჩემთვის ბოლომდე ამოუცნობი ორგანიზმი, შეიძლება სიკვდილის მერე ასევე გარდაიქმნება რაღაც ბევრად უფრო განვითარებულ არსებად.. არსება ეს რა თქმა უნდა, პირობითად...
მოკლედ ხდება ხოლმე, რომ შენთვის ისეთი ადამიანის სიკვდილი, რომელიც შეიძლება შენთვის ახლო არც არასოდეს ყოფილა, იმაზე უფრო მეტად იმოქმედოს, ვიდრე ის, ვისაც დიდი ხანია და კარგად იცნობ... უცნაური შეგრძნებაა... შეიძლება სუბიექტურად ვუყურებ, მაგრამ მეეჭვება მარტო ჩემი ემოციების თავისებურება იყოს ეს... არის რაღაც უცნაური ამ შეგრძნებებში, ზოგჯერ საკუთარი თავისადმი სინანულია მეტი, ზოგჯერ რაღაც დანაშაულის გრძნობისმაგვარი, ზოგჯერ უბრალოდ რაღაც თანაგრძნობა – თანაუგრძნობ, რომ ვეღარ იქნება ეს ადამიანი... შენ რჩები და ის აღარ, თითქოს ის რაღაცას კარგავს, რაც შენ ჯერ კიდევ შეგრჩენია და ესეც რაღაც ფარული დანაშაულის გრძნობაში გადადის... მახსოვს ადრე რემარკთან წავიკითხე, თანაგრძნობა არის ფარული სიხარული, რომ ეს უბედურება არ მოგივიდა შენ ან შენს ახლობელს... ამას ამბობდა ექიმი, რომელსაც ხშირად უხდებოდა ადამიანის სიკვდილის ნახვა... ასეთ შემთხვევაში ნეტა როგორ არის საქმე, რაღაც ბუნებრივი ხდება ალბათ ეს.. არვიცი... შეიძლება არც...
სიკვდილი მგონი ბევრნაირი არსებობს... უფრო სწორად, სიკვდილის აღქმა ჩვენს მიერ – ფიზიკური ანუ ბიოლოგიური სიკვდილი, მისტიურ–რელიგიური, ფილოსოფიური... ყველაფერი ეს რაღაცა რეალურად ძალიან გაუგებარი მოვლენის ახსნაა სხვადასხვაგვარი, თუმცა ადამიანებს ხომ უბრალოდ არასოდეს ესმით ერთმანეთის–როდესაც ერთი საუბრობს სიკვდილზე ის მას სხვაგვარად აღიქვამს, მეორე სხვაგვარად... ემოციები ამ დროს აბსოლუტურად სხვადასხვანაირია... შეუძლებელია ყველას მოსთხოვო, ერთნაირად გამოხატონ.. ზოგისთვის რაღაც საერთოდ გაუგებარი მოვლენაა ეს, ან შეიძლება პირიქითაც, იქნებ ამ მოვლენას რაღაც უფრო უსაზღვრო და უკეთესის დასაწყისად აღიქვამს... ახლა გავიფიქრე, რომ ბაბილონის გოდოლი ძალიან რეალურ მოვლენას წააგავს... ადამიანებს მართლა იმდენად არ ესმით ერთმანეთის, რომ ერთ ენაზე საუბარი საკმარისი ნამდვილად არაა... ჰოდა ახლა ვფიქრობდი, რომელია ყველაზე სწორი აღქმა სიკვდილის...
ადრე, მახსოვს ვიფიქრე რომ სიკვდილი დაბადების საპირისპირო რამაა, ანუ როდესაც კვდები, დაახლოებით იგივე შეგრძნებაა , როგორც დაბადებამდე იყავი...
დღეს კიდევ ვიფიქრე, რომ შეიძლება ახალი ეტაპი იყოს, ანუ როგორც ადამიანი ვითარდება რაღაც უჯრედიდან და ხდება რაღაც, დღემდე ჩემთვის ბოლომდე ამოუცნობი ორგანიზმი, შეიძლება სიკვდილის მერე ასევე გარდაიქმნება რაღაც ბევრად უფრო განვითარებულ არსებად.. არსება ეს რა თქმა უნდა, პირობითად...
Thursday, June 3, 2010
ზარმაცი ბლოგერი : )
ალბათ არსებობს ბლოგერების ასეთი ნაირსახეობა, რომელსაც მე ნამდვილად მივეკუთვნები... აი ხომ ხდება ხოლმე, რომ იპოვი რაღაცას და აღფრთოვანდები და გაიფიქრებ: მორჩა, ეს ბლოგზე უნდა დავდო!!! ალბათ იმიტომ, რომ სადმე შეგენახოს, ან ვინმეს გავუზიარო... მოკლედ მიზეზები ბევრია... ხოდა ამას გავიფიქრებ თუ არა, მაშინვე თუ არ მივატოვე ყველაფერი და არ გავაკეთე, რამდენიმე დღის, საათის ან წუთის შემდეგაც კი ეს მონდომება მივლის... მერე დავფიქრდები იმაზე, საერთოდ რა აზრი აქვს... რა მნიშვნელობა.... და ასეთ უაზრო კითხვებზე, რომლებზე ფიქრსაც თუ დაიწყებ, შეგიძლია დაჯდე და აღარაფერი არ ქნა არასოდეს... ამას ქვია ალბათ სიზარმაცე :–? ხოდა მორჩა, ამას ბოლო უნდა მოეღოს!!! ამიერიდან ვამატებ მეგობრებს ბლოგზე და ვსოციალურდები : ))) რამდენიმე თვის მერე, თვითონაც ხომ გავერთობი ბლოგის გადაკითხვით... :) ნინო ნუ გეზარება!!! :შეჯანჯღარების სმაილიკი:
Subscribe to:
Posts (Atom)