გამარჯობა

დღეს ვფიქრობდი ერთ საკითხზე და თავში ეს კარგად გადანახული კადრები ამომიტივდივდა: ალბათ, 3 წლის ვიქნებოდი, როდესაც პირველად ვისწავლე სიტყვა "გამარჯობა". ბოლომდე შინაარსს და დანიშნულებას ვერ ვხვდებოდი, მაგრამ, როგორც სხვებზე დაკვირვებით შევატყე, რაღაც დადებითის გამომხატველი იყო. ბაბუაჩემს "ნოლ აძინი" ჰყავდა და სადღაც მივდიოდით, მეც უკანა ფანჯერა ჩაწეული მქონდა და ქუჩაში ყველა გამვლელს გამარჯობას ვუყვიროდი, ხელს ვუქნევდი და ვუღიმოდი. ზოგი მიღიმოდა, ზოგი ყურადღებას არ მაქცევდა, მაგრამ ძალიან ცხადად მახსოვს როგორ მიხაროდა ეს ქმედება. როცა დანიშნულების ადგილამდე მივედით, ბაბუაჩემი შემომიტრიალდა და მითხრა, გამარჯობა მარტო იმას უნდა უთხრა, ვისაც იცნობო, უცხო ადამიანებს ასე ქუჩაში არ უნდა ეძახოო (კეთილად მითხრა, არ გაბრაზებულა, საყვარელი იყო :)). ეგ იყო ალბათ ჩემს ცხოვრებაში პირველი შეხება სოციუმში ქცევის წესებთან. ის, რაც ბუნებრივად მეჩვენებოდა, აღმოჩნდა, რომ მისაღები არაა. მეც მორჩილად დავეთანხმე ბაბუას და უკანა გზაზე აღარავისთვის დამიძახებია. ეხლა რაზე გამახსენდა ეს ამბავი - გუშინ მუშტაიდში ვიყავით, საახალწლო კონცერტი და ბაზრობები იყო, ერთ-ერთ დახლთან შემთხვევით მუსიკოსი შეგვხვდა, რომელიც ძალიან მიყვარს და ხშირად ვუსმენ. მეც არც ვაციე, არც ვაცხელე, გლინტვეინით გათამამებულმა პირდაპირ ვუთხარი, ჰეი, ძალიან კარგი ხარ და ძალიან მიყვარხარმეთქი. უცნაური ის იყო, რომ ამ სიტყვებზე რაღაცნაირად უცნაურად შემომხედა. მეც, ცხადია, საკუთარ თავს გავუბრაზდი, რა იცი ეს დალევა და უცხო ხალხთან მივარდნა და სიყვარულის ახსნათქო. შემოვტრიალდი და უხერხულად გამოვეცალე. არადა, დღეს რომ დავფირდი, რავი, რატომაც არა?! მგონია, პოზიტიური ენერგიის გაზიარებისთვის ყოველთვისაა დრო და ადგილი. და თუ მიმღები ამას ან ვერ აღიქვამს, ან არ იღებს, რავი, დაე გაიფანტოს სივრცეში. საკუთარ თავში მაგის დატოვებას ან ჩახშობას რა აზრი აქვს?! მერე მეორე თემაზე დავფიქრდი, რატომ ეუცნაურებათ ან უკვირთ ადამიანებს, როდესაც მათ მიმართ გულწრფელ სიყვარულს ან აღფრთოვანებას გამოხატავ? წესით ხომ უნდა გაუხარდეთ და ესიამოვნოთ? რატომაა ასეთი არაბუნებრივი, რომ ვინმეს უბრალოდ დადებითი განწყობა ჰქონდეს შენს მიმართ და არაფერი სჭირდებოდეს სანაცვლოდ? :-? ასეთი უკურეაქციის ბევრი მაგალითი მქონია ცხოვრებაში და სულ ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ კომპლიმენტის ან დადებითი ემოციის უკან ყოველთვის რაღაც დამატებით ქვეაზრს ან მიზანს მოელიან ადამიანები. თითქოს, ბუნებრივად რაღაც ტრანზაციული ხასიათის ინტერაქციას ვართ მიჩვეულები და ყოველთვის ერთი ნაბიჯით წინ ვფირობთ, ნეტა რა მიზანი ამოძრავებს უცხო ადამიანს, როდესაც რაღაც კარგს გვეუბნება. არადა, თუ ვინმეს ლამაზად თვლი, არაა აუცილებელი მაინც და მაინც მისი წამოღება და სახლში დადგმა გინდოდეს. თუ ვინმე ნიჭიერია, შეიძლება შური კი არა მადლიერების გრძნობა გალაპარაკებდეს. თუ ვინმე გიყვარს, არაა აუცილებელი შენს საკუთრებად მოიაზრებდე. შეიძლება ეგრე მოგწონდეს ვინმე, იმ ადგილას სადაცაა, და არაფერი გჭირდებოდეს სანაცვლოდ. როგორც ტყეში ხეები, ან ზღვაზე ტალღები, ან თოვლი. ხოდა, რატომაა ეგეთი უცანური მაგის მიღება? ყოველ ჯერზე, როცა ამ რეაქციას ვხვდები, სულ მიჩნდება სურვილი თავი გავიმართლო, ავხსნა რა ვიგულისხმე და რომ "არანაირი არაფერი", უბრალოდ ეგრე ვფიქრობ. ხოდა დღეს დავფირდი, რომ მგონი დროა ჩემს პრობლემად არ აღვიქვა ეგ. თუ ვინმე ვერ იღებს გულწრფელ ემოციას, არც ახსნას აქვს აზრი. საბედნიეროდ, ისეთებიც არიან, რომლებიც სწორად ხვდებიან რას გულისხმობ. ხოდა, თუ ეგეთი ხარ, მიყვარხარ მაგის გამო! გამარჯობა :)

.

there are no wrong or right decisions. disappointment only comes from when your estimated outcome for this decision doesn't match reality. but you never know what were odds for estimated outcome of another decision to match reality it created. so you never can decide, whether you made right or wrong decision, you only can judge on how you feel about your expectations not being in line with what happens around you.
it is very hard not to expect something, as a human being you tend to estimate outcomes for your actions, you tend to think, that you are able to do something that will result in something. but that is not like this. if you think that your decisions brought you up to the point where you are now, do not forget all of the millions and millions of possible little triggers that could have changed your life, drastically, this little tiny "turns" and "switches" absolutely do not  depend on you. human mind and human body are so fragile, whenever i think of all the possibilities for them to get destroyed, just in a blink of an eye, i don't think it is logical to think of oneself as master of one's life. if you're lucky enough to be whenever you are now, most probably you were lucky enough to avoid all those pitfalls that are always out there, the ones you never though of, not the ones you avoided by making some of your decisions on the way. if you're not lucky enough, do not blame it on yourself for making wrong decisions once in your life, just because they do not matter. as long as you're alive, you are alive, and yes, whether you made some decision in the past or didn't doesn't mean you would be in better or worse situation right now. if you're not alive, well, you possible would not be reading this of even trying to think of life in the same way as you did in human body. 

all in all, i developed this image of life in my mind, where we are just floating through reality, though empty space with infinite small things around us,  little strawberries, like in video games. we only float in one direction but can collect some strawberries on the way, when we pick up one, we miss out all the others which where around us at this particular moment. but the aim of the game is not to collect most amount of strawberries, or all of them, or the good ones (because they all are the same).
this little things are only there to make you feel you're doing something on the way, to create illusion that you collect something, that you own something. choice is up to you, you're out there in this space, you can either start playing the game, try to collect more of the strawberries, or pick only ones that you like, or pick non of them, just float through. as long as you're feeling happy with the process, traveling through space is good.

გამარჯობა, საქართველო!

4 დღის წინ დავბრუნდით მე და ალექსი "ევროტურიდან" და ვფიქრობდი, რამე კარგ პოსტს დავწერ ამ მოგზაურობაზე ფოტოებით და ამბებით, რომ სადმე შემენახოსთქო და მერე როცა უკვე წვრილმანი დეტალები დამავიწყდება, გადავხედავ და თვალს გაუხარდებათქო... მაგრამ არ დამცალდა... ჩამოვედი თუ არა, დაიწყო ისევ ის გაუგებარი ერთმანეთთან ბრძოლები, პოლიტიკა, დაცინვები, მე მაგარი როჟა ვარ ყველა დანარჩენი კვერცხები და ა.შ. ცოტა გაუგებარია რას ვგულისხმობ ალბათ, მაგრამ რაღაც ძალიან ნეგატიური ენერგიებით აღვივსე ეგრევე... ვერ ვხვდები რა უფრო მგრუზავს, ეს ქვეყანა, ხალხი თუ ფეისბუქი... :-| შეიძლება რომ გავაუქმო ეს წყეული გვერდი, მოვხვდები ამ ინფორმაციულ ვაკუუმში და ვიქნები ბედნიერი, მაგრამ გაამართლებს ვითომ ეს გამოსავალი?... მეეჭვება...
პირველი, რაც არ მომწონს არის ზოგადად ეს პოლიტიკური მოძრაობები, აი ვინ ვისზე უფრო ყ%ეა რო ვერ გაიგებ... ერთი რაღაც კრეტინობას გააკეთებს, მეორეები დასცინებენ და ცოტა ხანში უარეს ყ%ეობას გააკეთებენ... მერე პირველები დასცინებენ და ცოტა ხანში კიდევ გააუმჯობესებენ საკუთარ რეკორდებს და ასე უსასრულოდ... სადამდე შეიძლება?! გავიგეთ ეს დედანაქაჩი, რომ ორივე ერთმანეთზე უარესი ყ%ეები ხართ, რა საჭიროა ამის ყოველდღიურად დამტკიცება?!....

მეორე, არ მომწონს ეს რაღაც "ხელოვანი" და "ალტერნატივშიკების" ერთმანეთთან კამათი და ტვინისღუნვა, რომლებიც დაახლოებით იგივეს აკეთებენ რასაც ზემონახსენები პოლიტიკური მოძრაობები, ოღონდ უფრო მარტივ და ხალხისთვის ნაკლებად მავნე ფორმებში... მაგრამ მაღიზიანებს ის, რომ ის ადამიანები, რომლებიც წესით თუ არ უნდა მეგობრობდნენ, ერთმანეთის აზრს პატივს უნდა სცემდნენ მაინც, ერთმანეთს დასცინიან, აკნინებენ და რაღაც სკოლის ბავშვებივით ეკინკლავებიან... ამით რას უმტკიცებენ ერთმანეთს ან საზოგადოებას, ვერ ვხვდები...

ერთი პირი ვიფიქრე, შეიძლება რაღაც ურთიერთპატივისცემა აკლია თქო აქ ხალხს, აი თუნდაც ის, მანქანით რომ მიდიხარ სადმე, ან გადადიხარ შენთვის განკუთვნილ ფეხით მოსიარულეთა გადასასვლელზე და ცოცხალი თავით არ გითმობს არავინ!!! არასოდეს!!! ერთადერთი შუქნიშანზე თუ გაგატარებენ, ისიც იმიტომ რომ ჯარიმაა მაგაზე... ეგეც კეთილ სინდისზე რომ იყოს, ჩემ ფეხს დაგითმობდა ვინმე გზას... არადა რატომ?!... რთულია?... შენ დაუთმობ ვინმეს, შენც დაგითმობს ვინმე... მადლი ქენი ქვაზე დადე, ჰო დაგხვდება მერე შენც?! ამის დედავატირე!!!

ხო, ერთმანეთის აზრს რომ პატივს არ სცემენ, იმაშიც ჩანს, რომ როცა ვინმე ვინმეს ეკამათება, არასოდეს არ უსმენენ მეორე რას ამბობს... არასოდეს! არც ერთხელ არ მინახავს კამათი, რომელიც სრულდებოდეს ფრაზით: "კარგი, გასაგებია, მგონი შენ ხარ მართალი". არ ვამბობ რომ ეს ქართული პრობლემაა, მაგრამ რა კარგი იქნებოდა რომ საქართველოში არ იყოს ეს პრობლემა... თუნდაც ასე მწვავედ არ იყოს... :-| ხო ვიქნებოდით ბოლობოლო ყველაზე ტოლერანტულები, ყველაზე ურთიერთპატივისმცემები და ყველა ჯიგარი, ტკბილი და მურაბა ხალხი?!... რატომ არ შეიძლება რომ ვიყოთ?... სინდისი ხო აღარ შეგვაწუხებდა სუფრებზე სადღეგძელოების სმისას?!... თუ არც გვაწუხებს?... ხო, კაი...

ნერვებს მიშლის რა ეს ყველაფერი, ვითომ რა არის, მაგრამ რა საჭიროა ეს რაღაც თითიდან გამოწოვილი დაცინვა და აგრესია?...

კიდევ, დასკვნები, რომლებიც გავაკეთე: არ უნდა დახარჯო ვიღაცის გადარწმუნებაზე იმდენი ენერგია, რომელიც საბოლოო ჯამში უფრო ძვირფასია, ვიდრე ის რომ ეს ადამიანი გადაარწმუნე...

წავალ ეხლა, რამე სასარგებლოს გავაკეთებ... უბრალოდ გამაბრაზეს... არადა მიყვარს ეს წყეული საქართველო, ყოველ შემთხვევაში მგონია რომ მიყვარს... და არ მომწონს ასე კვერცხულად რომ მგრუზავს აქ ყოფნა.... მწყინს.

უბრალო დღეები vol.2

დღის განწყობა:

რა კარგია სახლში დიდი ფანჯერა, განსაკუთრებით როცა თოვს...

კიდევ, კარგია როცა ზიხარ, ხან ცეცხლს უყურებ, ხან ლამპიონის შუქით განათებულ ფიფქებს ფანჯერაში... თან თბილი წინდები გაცვია და ნელნელა ღვინოს წრუპავ... და მუსიკაც იდეალურად ემთხვევა განწყობას... არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ... : )

რომ არ დამავიწყდეს ასეთი უბრალოდ კარგი დღეები...

butterfly effect

სამყაროში ყველაზე მაგარი რამ მისი ქაოტურობაა - ის რომ არ იცი რას ელოდო და ის, რომ არ იცი სად მიგიყვანს ყველაზე მცირე წვრილმანიც კი. ეს "არცოდნა" თუ "მოულოდნელობა" არის მიზეზი ყველა ემოციის... i mean, რომ იცოდე, როგორ იცვლება ყველაფერი შენი ნებისმიერი ქმედებით, ალბათ იარსებებდა რაღაც ერთი ემოცია რომელიც იქნებოდა "თვითკმაყოფილების" მსგავსი... ყოველთვის მოიქცეოდი სწორად და ყოველთვის კმაყოფილი დარჩებოდი იმით, რომ ასე მოიქეცი.. ეს, ერთის მხრივ ცუდი ალბათ არაა... მაგრამ კარგია რომ ასე არ არის : )

ქაოტურობა არის ის, რისი წყალობითაც ცხოვრება არ არის მოსაწყენი...

ის, რომ ყველაფერი მეორდება, ყველამ კარგად იცის... სხვაგვარად რომ ვთვათ, ყველაფერს აქვს მოძრაობის სტანდარტული ტრაექტორია, როგორც ციური სხეულის ორბიტა მაგალითად... ანუ ყველაფერი მოძრაობს რაღაც ზოგადად განსაზღვრული ფიზიკური, ქიმიური თუ რაღაცაური კანონზომიერების მიხედვით. ეს ტრაექტორიები რომ არ იყოს ერთმანეთთან თანხვედრაში, ყველაფერი იქნებოდა ძალიან მშვიდად, სტაბილურად და გასაგებად...

მაგრამ საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ, ეს წრიული ტრაექტორიები ერთმანეთთან იკვეთება, ზოგჯერ რამდენჯერმე... შესაბამისად თუ დაემთხვა და 2 ადამიანი თავთავიანთ ტრაექტორიებზე მოძრაობისას ამ გადაკვეთის წერტილებზე ერთმანეთს "შეეჯახებიან" чёрт его знает რა გამოვა აქედან : ) აქ უკვე ზუსტად იგივე კანონები მოქმედებს, რაც კოსმოსში... ერთერთი შეიძლება განადგურდეს, ან სხვა ტრაექტორიაზე დაიწყოს მოძრაობა, ან არვიცი რა მოუვიდეს... შეიძლება გაერთიანდნენ და საერთოდაც ახალ, განსხვავებულ ორბიტაზე დაიწყონ მოძრაობა ერთად...

მოკლედ... ძალიან შორს და აბდაუბდებში გადავდივარ, მაგრამ ხშირად ვფიქრობ ხოლმე, რამდენი ადამიანი "შემჯახებია" ესე ცხოვრებაში და ზოგთან თითქოს არც არაფერი, ზოგზე შეიძლება მე მოვახდინე გავლენა, მაგრამ ყველაზე საინტერესო, უფრო სწორად მნიშვნელოვნები არიან ის ადამიანები, რომლებთან უმნიშვნელო "შეჯახებით" ჩემი ცხოვრების ტრაექტორია რადიკალურად შეიცვალა.. რაც არ უნდა პარადოქსული იყოს, ეს ადამიანები ამჟამად არ არიან არც ჩემი ახლო მეგობრები და არც არანაირი უერთიერთობა არ მაქვს მათთან.. ერთადერთი რაც მათთან საერთო მაქვს, მხოლოდ ეს "შეჯახებაა" : )

ჰოდა აი სულ ვფიქრობ რა მაგარია, რომ ასეთი რაღაცეები ხდება... ^^

ა, კიდევ, ყველაზე მაგარი გამომრჩა - როდესაც შეჯახების შედეგად საერთოდაც სხვა ტრაექტორიაზე იწყებ მოძრაობას, დიდი შანსია, რომ ეს ახალი ტრაექტორია თანკვეთაში იყოს ან შენივე ძველ ორბიტასთან, ან იმ ორბიტებთან, რომლებსაც ძველ ტრაექტორიაზე კვეთდი...

Миру - Мир!

როცა ბანკში დავიწყე მუშაობა, სინდისი მქენჯნიდა... ალბათ რაღაც მემარცხენეულ–ანტიკაპიტალისტური შეხედულებების გამო, თან ალექსაც ცეცხლზე ნავთს მიმატებდა და დროდადრო მახსენებდა რა ცუდი ტიპები არიან კაპიტალისტი ბანკები და რა კარგი არის სოციალიზმი იდეალურ სამყაროში. მერე, როცა რაღაც "კეთილშობილურ" სამსახურზე და საქმეზე ვფიქრდებოდი, ყოველთვის რომელიმე მშვიდობიანი NGO წარმომიდგებოდა ხოლმე თვალწინ, სადაც ყველას ერთმანეთი უყვარს, ერთი ოჯახივით ცხოვრობენ და სომალელ ბავშვებს ეხმარებიან, არჩენენ მილიონობით ადამიანს და როგორც ზღაპრებში ხდება ხოლმე, სიკეთე, სამართლიანობა და მშვიდობა მიაქვთ ყველგან, სადაც მიდიან... და თავისთავად, მდიდრებს ართმევენ და ღარიბებს ურიგებენ! :peace: როგორც აღმოჩნდა, ჩემდა სამწუხაროდ, ჩემი სურვილი და წარმოდგენა ისეთივე მეამიტური და სასაცილო იყო, როგორც სილამაზის კონკურსის მონაწილეების "I wish for world peace". (მე რატომღაც მეგონა, რომ მათზე ოდნავ უფრო ჭკვიანი ვიყავი...).

ერთი სიტყვით, არც თუ ისე შორეულ წარსულში მწამდა, რომ საქართველოში არსებობენ ადამიანები და ორგანიზაციები, რომლებიც რაღაცას აკეთებენ – აუმჯობესებენ სამართლის ხარისხს, სამოქალაქო საზოგადოების ცნობიერებას ზრდიან, მედიას ათავისუფლებენ და ა.შ. მაგრამ წლები გადის და დიდ განსხვავებას მე, როგორც ამ ქვეყნის ერთი ჩვეულებრივი საშუალო სტატისტიკური მოქალაქე, ვერ ვგრძნობ... რაღაც არც მედია გამხდარა დიდად თავისუფალი... დეისაძე და მისთნაირები რომ სადო–მაზო–ლესბო–ბი–გეი მოთხრობებს აქვეყნებენ, ეგ არაა ჩემთვის სიტყვის თავისუფლების საზომი და ერის "ბნელიდან ნათელში" (შენიშვნა: ბნელი – ყოველთვის საქართველო, ნათელი: ყოველთვის დასავლეთი) გადასვლის ნიშანი და საშუალება.

ჩემს იდეალისტურ წარმოდგენებში ბზარები პირველად მაშინ გაჩნდა, როცა ალექსამ დაიწყო მუშაობა ერთერთ არასამთავრობოში (სხვათაშორის, ერთერთი საერთაშორისო, პოზიტიური იმიჯის მქონე და დღემდე საკმაოდ აქტიური ორგანიზაციაა, სახელს და გვარს არ დავასახელებ... ). მოკლედ, თავიდან მართლა გულწრფელად მჯეროდა, რომ ის პროქტი მართლა იმიტომ კეთდება, რომ ბავშვებს დაეხმარონ... რომ მართლა ადარდებთ მათი ცხოვრება, მათი მომავალი, მათი ფსიქოლოგიური მდგომარეობა და ა.შ. მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგა, აღმოჩნდა რომ NGO –ც იგივე პრინციპებზე მუშაობს, რაზეც ნებისმიერი კომერციული ორგანიზაცია, ოღონდ მისგან განსხვავებით, უფრო პოზიტიურად გამოიყურება... არავის არ ადარდებს რეალური შედეგი, მთავარია რა ფულს გადაიხდის ამაში "ფონდი", რამდენი ექნებათ შემოსავალი ამ პროექტიდან მენეჯერებს და რამდენად პოზიტიურად აისახება ეს პროექტი მათ იმიჯზე, რომელიც სამომავლოდ კიდევ ერთხელ მისცემთ საშუალებას კიდევ უფრო უკეთესი (უფრო შემოსავლიანი) პროექტები წამოიწყონ და მოიპოვონ დაფინანსება... არავის არ ადარდებს ე.წ. "სამიზნე ჯგუფები", "ბენეფიციარები" და ა.შ. ერთი სიტყვით, ვისაც წესით უნდა რამე სარგებელი ჰქონდეთ... სარგებელი არის ერთეული, ძალიან იშვიათი და დროებითი... არანაირი გლობალური მიზნები და არანაირი სამომავლო განვითარება. მორჩა დაფინანსება – მორჩა პროექტი – მორჩა ყველაფერი. რაც ყველაზე ცუდია, ეს თეატრი ისეთი მასშტაბებისაა, რომ არც არავინ არსებობს ისეთი, ვინც იტყვის "შიგ ხომ არ გაქვთ? რაში იხარჯება ამდენი ფული? იმაში, რომ მერე თქვენ ბანკის მენჯერებზე არანაკლებ დაისვენოთ? და არანაკლები ხელფასები და ბონუსები გქონდეთ? *". და ეს ყველაფერი რეალურად ასეა... სამწუხაროდ. **

დღეს შემთხვევით შევედი სოროსის საიტზე და გადავათვალიერე დაფინანსებული პროექტები... ღმერთო ჩემო, ნუთუ არ შეიძლება სახელი მაინც დაარქვან პროექტს ისეთი, რომ მის ბიუჯეტს შეესაბამებოდეს? და უცნაურად არ გამოუიყურებოდეს ის, რომ კონსულტაციებში, სემინარებში, დისკუსიებში და ა.შ. რომელთა არსებობის შესახებ "სამიზნე აუდიტორიასაც" კი გაუგონია, გადახდილია 10000, 30000, 60000, 500000 USD? ან ვინ, სად, როდის, როგორ ღებულობს ამ პროექტიდან სარგებელს?.. სადაა ეს დაპირებული გაზრდილი სამოქალაქო ცნობიერება, თავისუფალი მედია, სამართლიანობა?... მე ვერ ვხედავ და იქნებ არის მართლა რამე შედეგი, მინდა გულწრფელად მჯეროდეს, რომ არის!!! არადა, იმისთვის რომ დაგაფინანსონ, საჭირო არის წარმოადგინო გაზომვადი შედეგები, ანუ რეალურად შემოწმებადი შედეგები... ვის რაში აინტერესებს შედეგი?.. ვინმე საერთოდ რამეს ამოწმებს? ყოფილა შემთხვევა, რომ ამ ათასობით პროექტიდან, რომელიმემ ვერ შეასრულა საწყისი დაპირებები და შენიშვნა მისცეს?... რაღაც არა მგონია...

მოკლედ, ძალიან არ მინდა იმის დაჯერება, რომ პროექტის წარმატებისთვის და დაფინანსების მისაღებად, რეალურ შედეგებზე მეტად მნიშვნელოვანი ისაა, ვის იცნობ ფონდში, ვისი ნათესავია შენი მამიდაშვილის ქმარი ან ვინაა შენი ყოფილი კლასელი და ა.შ. არადა სხვაგვარად, მომკალი და ვერ ვხსნი პროექტების შესაბამისობას მათ ბიუჯეტთან, თუნდაც სოროსის საიტით რომ ვიხელმძღვანელო... არვიცი, ვინმეს რამე ინფორმაცია თუ გაგაჩნიათ, გამიზიარეთ.. გამიხარდება მართლა... გულწრფელად მინდა მჯეროდეს, რომ ეს რეკლამები მართლა რამეს ნიშნავს და მართლა ვინმე რამენარად ეხმარება ბავშვებს საქართველოში თუ არა სომალიში მაინც... ან არვიცი კიდევ სად...

* მომიტევეთ უცენზურობა, უბრალოდ სხვა სიტყვა ვერ ვიპოვე ჩემი აღშფოთების გამოსახატად... :rolleyes:

** ჩემი აღშფოთება ყველა NGO-ს არ ეხება, საბედნიეროდ გამონაკლისებიც არსებობენ... : )

Zeitnot - ანუ როცა გინდა იცხოვრო იმაზე მეტი, ვიდრე ასწრებ :)

ამ.. არვიცი ეს პოსტი რითი დავიწყო, იმიტომ რომ თავში აბდაუბდა მაქვს... უბრალოდ დღესაც ერთერთი მორიგი იდეა მეწვია, უფრო სწორედ ქაოტური იდეები და ვცდილობ დავალაგო... რა გამოვა არვიცი, მაგრამ იქნებ მომავალში დავალაგო (აი, ასეა სულ - ყოველთვის სამომავლოდ ვინახავ ყველაფრის მოწესრიგებას და აწმყოში მხოლოდ მინი-ქაოსები მაქვს, რასაც არც ბოლო აქვს, არც დასასრული და არც არანაირი კავშირი ერთმანეთთან.. მეეჭვება ეს იკურნებოდეს... :-? ) ეს არა-ლირიული გადახვევა მთავარი თემიდან.. მოკლედ ...

ბავშვობიდან თუ არა, მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება მაქვს ერთი დიდი და დამთრგუნველი შიში - ცაითნოტი. პერიოდულად ცუნამისმაგვარად დამეხეთქება თავზე მთელი ჩემი ცხოვრების სურვილები, მოვალეობები, გეგმები, საქმეები და ა.შ. და, რა თქმა უნდა, მთელ ამ აურზაურთან ერთად ვაცნობიერებ, რომ "არაფრის დრო არ მაქვს". მოწესრიგებული და ჩამოყალიბებული, სწორი ადამიანი რომ ვიყო, ალბათ შევძლებდი ამეღო, ჩამომეწერა ყველაფერი, გადამენაწილება პუნქტებად მთელი ეს სურვილ-გეგმ-საქმეები და მერე გავყოლოდი მშვიდად ამ გეგმას.. მაგრამ არ გამომდის. ადრე ვამბობდი, რომ არ მომწონს განრიგით ცხოვრება. ახლა ვხვდები, რომ ძალიანაც კარგი იქნებოდა ასე ცხოვრება, რომ შემეძლოს... მაგრამ ვერ.. არვიცი ეს ნებისყოფის უქონლობა უფროა, სიზარმაცე თუ რაღაც თანდაყოლილი ქარხნული წუნი... ფაქტი ერთია - ვერაფერს ვასწრებ. ამის გამო ხშირად ვფიქრობ რაღაც არასტანდარტულ გამოსავლებზე (ესეც ერთერთი არგუმენტი ზარმაცების - არასტანდარტული გამოსავლები, რომლებიც რომ არსებობდეს, ალბათ უქვე ვინმე ჭკვიანი საუკუნეების წინ იპოვიდა, მაგრამ თუ არაა - არაა და მორჩა!)

ერთერთი მორიგი გამოსავლის ძებნისას, ამ აზრამდე მივედი - ის რაც ბავშვობაში მითი ან ფრთიანი ფრაზა მეგონა ("დრო ისე მირბის, რომ თვალის დახამხამებას ვერ მოასწრებ" და მისთანი), ჩემდა საუბედუროდ სულაც არ აღმოჩნდა მითი.. საკუთარი შეგრძნებებიდან ვხვდები, რომ თანდათანობით რამდენიმე წელი ისე გადის, თითქოს არც არაფერი.. რაც კიდევ უფრო მეტი შეშფოთების საფუძველს მაძლევს... და ზემოხსენებული პერიოდული ცუნამების თავზედამხობა კიდევ უფრო მტკივნეული ხდება ხოლმე :-S მერე იმაზეც დავფიქრდი, რომ ბავშვობაში, მერე სკოლაში, მერე უნივერსიტეტში, დრო ბევრად უფრო ნელა გადიოდა... განსაკუთრებით ბავშვობაში.. მერე თანდათან აჩქარდა, მერე კიდევ უფრო და ახლა რაღაც თამაშს ჰგავს, რომელშიც სულ წრეზე გარბიხარ და არ ჩერდები :-S და ეს თამაში მე სულაც არ მომწონს, მითუმეტეს რომ ეს სირბილი საბოლოოდ სადაც მიმიყვანს, ყველამ კაგრად ვიცით :))

ჰოდა ვიფიქრე, იქნებ ეს შეგრძნება დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად შთამბეჭდავია შენი ყოველდღიურობა.. თუ ამას დავუშვებ, ყველაფერი მეტ-ნაკლებად ლოგიკურად ლაგდება: ბავშვობაში, როცა მთელი სამყარო შენთვის ახალია და ყველაფერი რასაც ხედავ რაღაც ემოციას იწვევს შენში, გეჩვენება რომ ძალიან ბევრი რამ ხდება, შესაბამისად ცხოვრებაც უფრო ნელია... მერე, როცა სკოლაში იწყებ სიარულს, გიჩნდება პატარ-პატარა რუტინული საქმეები, მაგრამ ესეც ერთგვარი სიახლეა... ანუ სწავლობ, იძენ ახალ მეგობრებს... მერე, უნივერსიტეტში, კიდევ უფრო მეტ ადამიანს იცნობ, ამ დროს ძალიან ბევრი სიახლე ხდება შენს ცხოვრებაში, იმიტომ რომ მეტ-ნაკლებად დამოუკიდებელი ხარ და ესეც ახალია შენი ტვინისთვის..

მერე იწყებ მუშაობას და მორჩა. აქ უკვე ხაფანგში ხარ. იმიტომ რომ სკოლაში რამდენიმე საათიდან დაწყებული რუტინა ახლა შენი ცხოვრების სრულ 1/3-ს შეადგენს ან კიდევ უფრო მეტსაც.. ახალიც თითქმის არაფერი ხდება, იმიტომ რომ მეგობრები, რომლებიც მანამდე შეიძინე ამ ასაკისთვის შენი ძირითადი მეგობრები ხდებიან ცხოვრების ბოლომდე, ანუ ახალ, ნამდვილ მეგობრებს იშვიათად თუ იძენენენ ამ ასაკში :) მითუმეტეს, თუ 1/3 სამსახურში გადის : ))

არადა, ის რაც ყოველდღე ხდება, ტვინში მგონი ცალკეულ უჯრედებში არ ინახება.. ანუ ასე ვთქვათ, ოპტიმალურად ინახება.. მაგალითად, თუ ყოველდღე მიდიხარ ერთსა და იგივე ადგილას, ჯდები ერთსა და იმავე ავტობუსში, ხედავ ერთსა და იმავე ადამიანებს და აკეთებ დაახლოებით ერთსა და იმავეს, ეს ინფორმაცია ერთ ყუთში ყრია, რომელსაც აწერია უკვე მხოლოდ წლის აღმნიშვნელი რიცხვი და არა ზუსტი თარიღი... შესაბამისად, როცა გადის დრო და შენ იხსენებ რა მოხდა წინა წელს, გახსენდება მხოლოდ რამდენიმე კონკრეტული საინტერესო ფაქტი (შენი პირადი მოგონებები), ხოლო დროის ის დიიიდი შუალედი, რომელიც ერთ ყუთში ყრია, აღიქმება მხოლოდ ერთ ძალიან პატარა მოვლენად რომელსაც ქვია "რუტინა".
ჩემი თეორიის, რომ რაც უკვე იცი და გინახავს, უფრო მალე ხდება მეორედ, მცირე დასაბუთება: როდესაც სადღაც მიდიხარ (განსაკუთრებით კარგად ეს შორ და რთულ გზებზე იგრძნობა ხოლმე, პახოდებში მაგალითად), ყოველთვის პირველად ეს გზა ბევრად უფრო გრძელი და დამღლელი გეჩვენება ვიდრე მეორედ. იმიტომ რომ მეორედ უკვე იცი რა გელის წინ და შენი ტვინი რაღაც დეტალებს ტოვებს.. გზაც მოკლდება. არვიცი შეიძლება სადმე რამე მეშლება.. თუ მეშლება, შემისწორეთ, გამიხარდება :)

მოკლედ იდეა იმაში იყო, რომ თუ ამ ერთ დიდ ყუთს, რომელსაც რუტინა ქვია, ავიღებთ და გადავაგდებთ ნაგავში, ან რაღაც უფრო პატარა ყუთით ჩავანაცვლებთ, ჩვენ ტვინებში დარჩება ბევრად მეტი ადგილი სხვა ყუთებისთვის, რომლებშიც შეგვეძლება ჩავყაროთ საინტერესო ემოციები, განცდები, იდეები, ადამიანები, შთაბეჭდილებები, მოკლედ ყველა ფერადი და შავთეთრი კადრები ჩვენი ცხოვრებებიდან... ჰოდა მერე, როდესაც დრო გავა, ამ ყუთების შიგთავისის თვალიერება ცხოვრებას გაგვიხალისებს : ) ის, თუ როგორ უნდა ავიღოთ და გადავაგდოთ ეს დიდი მოსაბეზრებელი რუტინა ცხოვრებიდან, საუბარს არ დავიწყებ... იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ მე კომპეტენტური ამ საკითხში არ ვარ. ამაზე ისედაც ბევრი თქმულა, ბევრი დაწერილა და ბევრიც ფიქრებულა (ასეთი სიტყვა მგონი არ არსებობს, მაგრამ არაუშავს :) ). მე უფრო ის მაინტერესებს, რამდენად შემიძლია ვენდო ჩემს მორიგ, ახალ თეორიას :-? :)

........................................

I wish I had a little red box. To put my best friends in. I'd take them out and hug, hug, hug. Then put them back again...